hüzn

is. <ər.>

1. Kədər, qəm, qüssə. Bu səs insana hüzn gətirir. – Durnaların oxumağı Vaqifə hüzn gətirməyir və könlünü pərişan qılmayır. . F. K.. Yoxsa hüzn dolu qəmgin səsində; Dostumun muradı, ürək sözü var? M. R..

2. Hüznlə şəklində zərf – kədərlə, qüssə ilə: qəmli, kədərli, qüssəli. Hüznlə oxumaq. Dərin hüznlə başsağlığı vermək. – <Gülsənəm> ağır-ağır nə isə çox dəruni bir hüznlə dedi. . M. Hüs.. Şahmargil başlarını aşağı salıb hüznlə dayandılar. B. Bayramov.